bruno vanbesien architects

De klant droomde initieel van een huis opgebouwd uit verschillende volumes rond een groene ruimte. Omdat dit onmogelijk samen was te brengen met andere programatorische eisen, werd een woning voorgesteld, opgebouwd rond een centrale binnentuin, waardoor je ook in de woning de buitenzijde van de woning kon ervaren. Op een perfect vierkant plattegrond (exact 18m op 18m) werden alle woonruimtes rond een binnenplaats geschikt, waardoor je een open en toch zeer intieme woning krijgt.

De gevel, bekleed met inlands, thermisch behandeld, hout is toch onopvallend speels. Hoewel de breedte van de houten latten overal hetzelfde is, verschilt de dikte. Dit zorgt voor een zeer ongebruikelijke lichter of donkerder effect, afhankelijk van uw standpunt waarin je naar de gevel kijkt. Kijk je recht naar de gevel toe dan lijkt de gevel zeer vlak. Wanneer je dezelfde gevel vanuit een schuine hoek bekijkt, treedt er een enorme dieptewerking op. Zwart is nooit zwart in dit huis, maar varieert van een timide bruin tot een rijk en diep donkergrijs. Vanwege de visuele afwezigheid van de dakranden, die verborgen werden achter de gevelbekleding, toont het einde van de gevel, van opzij gezien, een intrigerende zigzaglijn, net als tanden van timmerman’s zaag. In de groene patio koos architect voor een andere optie. Hier hebben de latten van de gevelbekleding wel allemaal dezelfde dikte om zo tot een meer egalere, zachtere, een meer uitnodigendere, meer huiskamer-achtige sfeer te komen dan de robuuste, ruwe gevel langs de buitenkant.

Het binnenkomen in de woning wordt een belevenis. De opening in de gevel is letterlijk enkel dat, een gat in de wand leid je door de binnentuin. Daar leidt een donker grijs betonnen pad je als een rode loper naar de eigenlijke voordeur van het huis. De architect heeft gespeeld met de begrippen publieke, semi-publieke en private en heeft de grenzen trachten te vervagen tussen de buitenkant, de patio en de woonkamer. In het huis ervaren de bewoners constant de buitenste schil van hun huis en dus van zijn materiële aanwezigheid. Een ander voorbeeld van het spelen met deze begrippen en het koppelen van binnen met buiten is het gebruik van hetzelfde beton en dezelfde hoogte van de vloer van de woonkamer als de plinten en vloer rond de binnentuin.

Alle woonruimten (slaapkamers, badkamers en woonkamer) zijn doelbewust gericht op het zuiden. Dit brengt de zon in overvloed binnen de hele dag alsof het huis draait met de zon. In de leefruimte komt de zon ‘s morgens op langs het grote tuinraam, draait ze tegen de middag naar het grote hoge raam om te weerkaatsen op het schuine plafond om vervolgens tegen de namiddag en ‘s avonds de leefruimte te verlichten langs het raam in de binnentuin.

Er zijn 2 soorten raamtypes gedefineerd, de ramen aan de leefruimte zijn vanuit de buitenruimtes als het ware gedematerialiseerd, doordat ofwel de raamkaders volledig zijn weggestoken of omdat het glas gelijmd werd op het frame. Dit leidt tot een strakke belijning en bijna oneindige vlakken. De 2 grote raampartijen die zich bevinden in gangen van de woning zijn daarentegen zeer robuust opgebouwd met een dik houten kaderwerk, dit kaderwerk werkt als een lamellenstructuur die genoeg privacy bied vanuit de leefruimte.
De muren kregen een relatief lage vaste hoogte, zodat van binnenuit de speelse helling van het plafond wordt benadrukt en sluw gearticuleerd.